Nóttin kemur og nístir inn í bein,
nú í fjarska ég heyri hana gráta.
Elsku systir , sem alltaf varst svo hrein,

ekkert vildi ég fyrir koma láta.
Löngum stundum þar léku saman börn,
lítil systkin sem Ã?ðinn hafði skapað.

Brást ég illa og Brynhildi hef tapað.

Loki!

Ã?etta er hans vilji.
Loki!
Veit þó ekki skilji.

Loki!
Tæra vildi taka
Loki!

trú, og hana þjaka.

Engan höfðum og alltaf vorum snauð,

ekkert virtist þó systkinunum granda.
Vissi ekki að vísan átti auð,
vesæll húki og hlusta á mig anda.

Börn hans Loka, ég barðist við þau öll,
batt og særði og kynntist sumum náið.
Hetjan þessi sem fer um víðan völl

er vesæll maður sem getur ekki dáið.

Loki!

Systur mína seldi.
Loki!
Sit ég undir feldi.

Loki!
Harma mun ég hefna.
Loki!

hatursloforð efna.

Tilveruna tryllingur skekur,

tregafleyg í hjarta þitt rekur.
Haldið þrengist,
Hildur engist.

Hráki snáksins andlitið þekur.

Endalaust munt þrautina þreyja,

þú skalt kveljast mest allra meyja.
Alla daga
illt mun naga

auma sál sem fær ekki að deyja.

Næra sinnið, heiðna hata,

heimskir Ã?ðin lofa.
Tæra sálu árar ata,
aldrei skaltu sofa.


Ã?g er Loki, ég er Loki,
þú ert undir mínu oki,

Hilmar Baldursson.

Græsku beitum, sjaldan sefast

sorgir þegar vinnum.
Gæsku sína alltaf efast,
ekki duginn finnum.


Ã?g er Loki, ég er Loki,
þú ert undir mínu oki,

Hilmar Baldursson.

Sæta engra veldur vopni,

vondu udnir oki.
Vætta Miðgarðs augu opni,
Ã?ðinn heitir Loki.


Ã?g er Loki, ég er Loki,
þú ert undir mínu oki,

Hilmar Baldursson.