Κόλλησαν οι δείχτες στα ρολόγια
όπως κόλλησε ο χτύπος της καρδιάς
απ τα χείλη δύσκολα βγαίνουνε τα λόγια

όσα τώρα τα μάτια λένε μονομιάς...
Έχω μία γεύση αίματος στο στόμα
σαν να αιμορραγώ από μικρο παιδί

και μέσ την ψυχή μου ένα μαύρο χρώμα
σα νόθος να γεννήθηκα πάνω σε αυτή τη γη
Όλη η πίκρα μαζεύτηκε στο στήθος μου επάνω

ενώ η χαρά μου,μετάσταση δεν κάνει
δεν ξέρω άμα θέλω και αυτό να το χαρώ
πριν η ψυχή μου,οριστικά πεθάνει...

Με κούρασαν όλα τα δανεικά αισθήματα
τα δάκρυα τα χάδια οι φωνές που αντιλαλούν
με κούρασαν ακόμα και τα τρελά τα ποιήματα

ήταν ασυμβίβαστα τώρα αυτοκτονούν.
Μελάνι και αίμα δημιούργησαν κράμα
ξεσπούν στην κόλα,κάποιες τρελές νυχτιές

προσμένουνε αγωνιούν για να φανεί το θαύμα
μα το στυλό αφήνει μονάχα ενοχές...
Που θα βγάλει το αντίο μετά τον εφιάλτη

στην αιώνια λιακάδα ή στο μεγάλο σκότος
πάλι χορεύω ξέφρενα στου γκρεμού τη άκρη
και παίρνω την απόφαση εγώ να φύγω πρώτος.


Και είναι οι κυκλώνες,μαύρα πυκνά βεγγαλικά
και είναι σφραγισμένα,τα δυο μου τα μηδενικά

που άλλοι λένε μάτια ή παρατηρητές απλά
συστέλλονται διαστέλλονται,σε μια πολύχρωμη τροχιά
Χαμένος σε σταγόνα,που εγώ την λέω θάλασσα

έχει το αίμα μου στόμα,κυλάει το φιλμ ανάστροφα
κοιτάω σε μια διόπτρα,και είναι τα σώματα άμορφα
τρέχουμε μες το χρόνο,για ένα παρανάλωμα

Κείτομαι πια μισός,σαν σε αιώνιο διάλειμμα
μια ατυχία και εγώ,κακογραμμένο ανάγνωσμα
γυναίκα είναι η ζωή για εμένα,για άλλους εξανάγκασμα

Έχει το στόμα μου αίμα,γελιέμαι ή όντος σκέφτομαι
ζητώ μυαλό για λίγο ή πάλι ονειρεύομαι...
Δεν είναι όπως τα λένε,για εμάς ακόμα ντρέπομαι

δεν είναι όπως τα λένε,για αυτούς ακόμα φαίνομαι
Κοιτάνε λεν με λύπη,κοράκια είναι που στέκονται
διάφανες βιτρίνες,που η μια στην άλλη έρπονται

χαίρομαι έστω για λίγο,που ήμουν το μη στα πρέπει τους
μα δε χαμογελάω,μένω για αυτούς μια λέξη τους
ή έστω μία ύπαρξη,στην τελική ανάμνηση

για άλλους μια ερώτηση,στην πιο γνωστή απάντηση
και του κορμιού η άφεση,σε μια θλιμμένη άνοιξη
που με τα ζόρια μπήκε,εθισμένη στην άρνηση

Έχει το στόμα μου αίμα,αλήθεια είναι προδόθηκα
πες μου με σκοτώσανε ή μοναχός σκοτώθηκα...


Γιορτάσαμε ακόμα μια νυχτιά τα ψέμματα μας
τα θέλω μας αφήσανε κουρέλι την σκιά μας
την φωτιά που καίει,μονάχα μάγια μέσα της

σαν δέντρο μια βελόνα,που κόλλησε στα πρέπει τους.
Στα μάτια πάντα να κοιτάς,και στόλισα τα δάκρυα
αν ονειρεύεσαι...να μην ξεχνάς...

Η γιορτή είναι θυσία μας,
τα μάτια μας μεγάλωσαν και αγγίξανε τα πέρατα
το τίμημα σταγόνα μια,τα χέρια μου ματώσανε

και γύρεψα την λήθη τους.
Την λήθη μες τον ύπνο μας,φτερά στην πλάτη γίνανε
και αγκάλιασαν τον ουρανό,αφού τους απαρνήθηκες

επιλογή θα μείνουνε...
Κυλάει μες το στήθος μου,ρετσίνι η νοσταλγία
τα αφτιά μου βγάλαν αίματα,σαν άκουσα το δρόμο

και γύρεψα την όραση,η πρόβα μου ατέλειωτη
αγκάλιασε το στόμα μου,για να μην μείνει ανείπωτη
κυλάει σαν τα δάκρυα,πονάει σαν την άκρη της σελίδας

εκεί που κόβονται τα δάχτυλα...

Πρώτος και στάζουνε,κεριά λιωμένα στα μάτια μου

και γυρνάει η μυρωδιά του αίματος απ τα κομμάτια
που φτιάχνανε τον καθρέφτη εγωισμού,που ισοπεδώσαμε
αφού το καλοστεκούμενο είδωλό μας το προδώσαμε.

Στο πέταγμα της μέλισσας,οι έρωτες μου στείροι
αίμα και ατσάλι μύρισε στο πρώτο του λιοπύρι,
έπειτα συννεφιά,το αίμα έγινε γεύση απάτης
και έφυγε και έγινα ψίχουλο,στο φύσημα της στάχτης.
Μη μας βρουν κρυφτήκαμε,κάναμε χάζι από φεγγίτες

σε ευθεία τροχιά οπλίσαμε,ολάκαιρους πλανήτες,
εδώ και το ακατόρθωτο,μοιάζει δεδομένο
εδώ έρωτας και ένα βήμα,ίσον μίσος αποσταγμένο.
Στα σαγηνευτικά καμώματα της σκανδαλιάς
φονιάς και μάρτυρας γίνομαι,κάθε κρυφής αγκαλιάς.

Διάβασε με και αν θέλεις να μάθεις τα μυστικά μου
για σένα έχω κάνει κόμπο στο μουράγιο την καρδιά μου
την οσμή της ακολούθα,
και αν δεις πως πάει ώρα που δεν φάνηκα
φόρτωσε την παραμάσχαλα και τράβα,

να ζήσεις τα όνειρα που εγώ δεν άξιζα.
Και εγώ τα χνάρια σου,θα ακολουθώ και τα σκισμένα
χείλη σου θα παίρνω στο κατόπι αν με μισήσεις,
πέτα μακριά εγώ θα μένω,
γεύση από αίμα για αμβλημένες συνειδήσεις...