Είμαι ο Λάτρης που λατρεύεις της Αυτόματης Γραφής
Είμαι το επιλάθιο ψέγμα μιας σκέψης συν επαγωγικής
χωρίς ροή αναπνέω, με παλμό ενδοφλέβειας κατανόησης

παγιδευμένης νόησης,χαμένης συνεννόησης
που υστερή συγχώρεσης,χρονικό στιγμιαίας απόρριψης.
Και έτσι συνεχίζουν οι λέξεις να πετάγονται ανέτοιμες

λες και τις πιάνεις στα πράσα με τις πυτζάμες, λίγο πριν ξαπλώσουν
Λίγο πριν πουν καληνύχτα, ενώ έξω βρέχει ήλιους
και επιστήθιους φίλους που από την απόσταση μοιάζουν γι' αστέρια

που συναντάς τα καλοκαίρια,μα λίγο πιο ξεκάθαρα
Λίγο πιο Εσύ με μάτια πεντακάθαρα,που τα βράδια γίνονται άχαρα
Σαν κάπως πιο αδέξια, που κάποιος θα σε πει καργιόλη

ή μάγο της ερήμου δίπλα σ' ένα κοχύλι που ξέρει την αλήθεια
μα σέρνει μέσα φίδια και κακοτράχηλες συμβουλές
σαν αποφέφγματα που μισείς να ακούς

γιατί ξήλωσαν όλο το δίκιο του κόσμου και το κατέκτησαν
σαν να σε σπάσαν 10 φορές και να σε ξαναένωσαν
και οι περισσότερες απ' αυτές,σκέψου,ήταν δοκιμαστικές

για να δουν άμα νιώθεις,για να δουν μήπως δεν το' χεις
να ξαπλώσουν το Εγώ τους λίγο πιο ανάλαφροι πάνω σε σένα
και συ τους λες "Μαλάκα μου, απ' την αρχή έχω ανοιχτά τα χέρια"

Μα έτσι οι άνθρωποι, μασουλάνε τα χρόνια σαν ροκανίδια
επίγεια ποντίκια, με μια πιο έμψυχη λεία
Σάμπως, να μου πεις, οι ίνες ξύλου δεν έχουνε ψυχή

περισσότερο απ' ότι κουβαλάω εγώ και συ
τουλάχιστον είναι σίγουρα ότι έχουνε ζωή
και άσε που δεν ξέρουν την έννοια,

μα τι λέω, ούτε καν την αίσθηση του τέλους
μένουν λυγερά στραβόξυλα δίπλα στους εμπνευσμένους
μα ποιος είναι η έμπνευση και ποιό το ξύλο χάνω την ροή του μέτρου

αναλόγως πως το βλέπεις από την μεριά του ανθρώπου ή απ' την οπτική του δέντρου...
πάντως εγώ δεν έχω άλλα μάτια, μονάχα για τα μάτια που μου ανοίξαν τα μάτια
γιατί ήταν τα μόνα που με άφησαν να τρέξω και με λάτρευαν που έτρεχα

και ας ήξεραν ότι μπορεί να χαθώ ή κάπου άθελά μου να ξεχαστώ
για να βρω την σοφία του αναστήματος, για να μπορώ να τα δω
πρώτη φορά λάτρεψα την σιγουριά της φράσης "μπορώ να παρασυρθώ"

είναι σαν να ψηλαφίζεις το κενό,με την γνώση ότι θα δεις τα πάντα...
και έτσι απλά,τα βλέπεις......
σαν να περνάνε οι νότες κάποιας άγνωστης σονάτας

και συ έκπληκτος κατανοείς την μουσική και ας μην την σπούδασες ποτέ
και ας μην έχεις ποτέ την έγκριση των αξιώσεων μικρέ
ούτε και τις κυρίες που λέγονται πιθανότητες μαζί σου

χαμένος κάνω έρωτα στο χείλος της αβύσσου...
'Οντας σαν ύπαρξη στην έμπνευση κάποιου άγνωστου άλλου
ξετυλίγοντας κουβάρι στη λήψη κάτι νοητικά μεγάλου,

εκεί είδα στο τέλος του νήματος πως έπρεπε να πάω στην αρχή
με την σοφία του σπάγκου θα άλλαζε όλη η τροπή
και ίσως κάποιος παραδίπλα να έπαιρνε την σωστή οπτική

και να μας έκανε τα μάτια να ναι πιο ειλικρινή...
Δεν υπάρχει εδώ η έννοια του εξτριμισμού
ούτε σε υψίπεδα ψάχνουμε τον νου..

παιδικά παραμένουμε Πειραματιστές
αφού γνωρίσαμε το σώμα μας, εν τέλη παρατηρητές
που γοητευμένοι κλειστήκαμε στο έλος κάποιου αντικείμενου παρατήρησης

σαν ένας αστρονόμος που πιάστηκε μαλάκας απ' τα αστέρια
μάλλον έφταιγε ο τρόπος που κινεί τα χέρια
και ο τρόπος που μάζευε τα μαλλιά της από το μέτωπο

και εκείνη την ώρα φίλε μοιάζει η βαρύτητα σαν το καλύτερο σου εχθρό
σαν να βρήκες τις λέξεις που έψαχνες τόσο καιρό
σαν να χάθηκε το ψέμα από έναν οχετό

σαν να ξάπλωσε η βία πάνω σε ένα "σ' αγαπώ"
τώρα ζω τα πάντα σ' ένα τόσο δα κενό
σαν του Κέρουακ την νιρβάνα

σαν να μοιράζεσαι με τα χείλη που ποθείς μια τζιβάνα
θα δεις ερωτά μου σαν φύγουμε από εδώ, θα γίνουμε αλάνα
γιατί έχω γνωρίσει τον ιδανικό εαυτό μου

και αυτό που έχω να πω είναι ότι δεν ήτανε δικός μου...
πάμε? εγώ και συ, οι καταραμένοι από εμάς,
εγώ και συ, οι καταραμένοι από εμάς....


Είμαι η σκιά του μίσους-Αγάπη
και η φωνή του πλήθους-Σιωπή

Του Διονύσου το κρασί,του Ιούδα το φιλί...
Λεγε με Κάιν...
Δεν φοβήθηκα της οπτικές γωνίες,μήτε της καμπύλες

έχω χιλιάδες πρώτες ύλες,ζωή να δημιουργήσω...
Σύμμαχος ο βαρκάρης και λίγα κέρματα
πατέρας ο αέρας και τροφή τα βλέμματα...
Μάτια χαμηλά,κοιτάνε τα σπουδαία
Θυμάμαι το'πε κάποιος''στα υπόγεια είναι η θέα''

Το παιχνίδι ετούτο απαιτεί την ζαβολιά
δεν είναι ποίηση,''ασ'τους πούμε ότι είναι λέξεις''έτσι απλά...
Σαν λυγερά ΝΑΙ στραβόξυλα ΝΑΙ
εμπνευσμένοι,ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ???
Παραληρώ συνειδητά,η ψυχή μου είναι θάλασσα,το σώμα μου βουνά...

H μαύρη μούσα χαϊδεύει της πληγές μου
και όμως νιώθει ασφάλεια στο πλάι μου,
έμαθε πως σκέφτομαι,πως αγαπώ,πως γελάω και εννοείτε πως πεθαίνω...
Ερωτεύομαι της νύχτες,όταν κολλάν οι δείχτες
σε μαγικές οδούς,ερωτοτροπεί ο νους....

Βαφτίζομαι λάζαρος και ακούω στο μπάσταρδος
αναποφεκτα είμαστε ο Αβραξας και εγώ και εσύ
Στιγμιότυπο ονείρου,και βαθιά ανάσα ανεκπλήρωτου εφιάλτη...
Ψάχνεις κάτι??τι??ουσιαστικό νόημα σε ανούσια ζωή???
Περπάτα,τα πόδια ανταμώνουν,όσα ζηλεύουν τα μάτια...

Μην εύχεσαι,και αν συμβεί ετούτο,πρόσεχε τι ζητάς...
ο διάολος πάντα είναι στην λεπτομέρεια,
μα έλα που η λεπτομέρεια πάντα έπαιζε μπάλα
μεσ την ποιότητα,είναι ψεγάδι άρα και τελειότητα...
Απόψε,άραξε δίπλα και τα πολλά κόψε
δεν έχει συνοχή η σκέψη,και τα αφτιά είναι βουλωμένα

βλέμμα στο υπερπέραν,μα η αγκαλιά μου θερμάστρα
κλέβει κάτι απ τα άστρα,άυλο μα ουσιαστικό
σαν τα''σ αγαπώ''και τα χαμόγελα''Θυμάσαι???
α,και κάτι παραμυθένια παράσταση,με πρωταγωνιστές εμάς τους ίδιους
γράφεται παίζεται,γράφεται παίζεται,γράφεται παίζεται,
μα έλα που ο επίλογος δεν γράφτηκε ακόμα...
δεν θυμάμαι πια πράξη ερμηνεύω

μα ούτε που με πολύ-νοιάζει.....
Πανηγυρίζω μόνος,τρέμει ο χρόνος
δεν τον φοβάμαι,δεν με φοβάμαι
μαθαίνω να αγαπώ όλο και με βρίσκω....
ρώσικη ρουλέτα και ρίσκο,
ευτυχισμένος?Δυστυχισμένος?Θα Ζήσω!!!!
Μες τα κυκλοθυμικά παραληρήματα τρίτου τύπου θα με βρεις,

άντε,τα λέμε....