Þá kemr inn mæri
mögr Hlóðynjar,
gengr Óðins sonr

við orm vega,
drepr af móði
Miðgarðs véurr,

munu halir allir
heimstöð ryðja;
gengr fet níu

Fjörgynjar burr
neppr frá naðri
níðs ókvíðnum.


Sól tér sortna,
sígr fold í mar,

hverfa af himni
heiðar stjörnur;
geisar eimi

ok aldrnari,
leikr hár hiti
við himin sjalfan.


Geyr nú Garmr mjök
fyr Gnipahelli,

festr mun slitna
en freki renna;
fjölð veit ek fræða

fram sé ek lengra
um ragna rök
römm sigtíva.


Sér hon upp koma
öðru sinni

jörð ór ægi
iðjagræna;
falla forsar,

flýgr örn yfir,
sá er á fjalli
fiska veiðir.


Finnask æsir
á Iðavelli

ok um moldþinur
máttkan dæma
ok minnask þar

á megindóma
ok á Fimbultýs
fornar rúnir.


Þar munu eftir
undrsamligar

gullnar töflur
í grasi finnask,
þærs í árdaga

áttar höfðu.

Munu ósánir

akrar vaxa,
böls mun alls batna,
Baldr mun koma;

búa þeir Höðr ok Baldr
Hrofts sigtoftir,
vé valtíva.

Vituð ér enn - eða hvat?

Þá kná Hænir

hlautvið kjósa
ok burir byggja
bræðra tveggja

vindheim víðan.
Vituð ér enn - eða hvat?


Sal sér hon standa
sólu fegra,
gulli þakðan

á Gimléi;
þar skulu dyggvar
dróttir byggja
ok um aldrdaga
ynðis njóta.