verse_1

zamanda yolculuk zararla son bulur azarla korkunu

bir mektuptur kalan masanda bulduğun
yazında soluduğum kışında nefessizim aniden
o an belirdi gökyüzünde sert kobalttan maviler

anlat teban ile eskiyen çocukluğuna ayarsın
umutların yok gözyaşlarına merdiven dayarsın
manasız belirsiz hatıralar diş geçirdi etime

boşvermişlik iyiden iyiye hasar verdi bütün gücüme
çok küçükken öcüler ağlatırdı şimdi pembeleşti
varolmanın gereksizliğiyle iyice ötekileştim

tam 25 yıl eşlik etti karanlık aydınlık ağı
aydınlık terketti bak karanlıkla var kan bağım
bi defter bin ağıt insan etten dil ağır

tek sebepten yazar eller gel küfret de bağır
sanki sağır hayat duymuyor kalleş bana bayağı
sokaklar bu serseriyi yakın tanır açık yaka bağır






nakarat


Hayalin yeri yok zamanı sar ellerinden kayıp gidiyor
bu diyar beni geriyor bugünümü mahkûm ediyor




verse_2


sanki nisbet etmek için var tüm mutlu şarkılar
kolumdan çekeliyor uzakta ışıklar var arşı yar

yüz hatlarımdan oku ben ilk çeyreğini yaşadığım
hayat yüzünden kirlettim bu denizi ondan öldü martılar
sen varlıktan şımartılan çocuksun duygulardan ırak

yokluğunlayım yakın beni yoksul uykularda bırak
istemesen bile gelip kırar kalbin durma noktasında
bunal tam 1 hafta 24 saatim duman

sağlık sıhat kayıp son dönem bi matem ayı
bıktım izlemekten mazi çekti gözlerimden retinayı
dizlerin toprakta kalsın uğraş verme kalkmak için

ben yazmadım ki sizler oluşturdunuz bu temayı
anlattıklarım hakikat, zaman hiç beklemeden
hareket etti sanki bir yılım bir dakika

bu sınır sonrasında patika var realde kal
ne haldeyim bilmezlerdeysen eğer hep yakandalar


nakarat

Hayalin yeri yok zamanı sar ellerinden kayıp gidiyor

bu diyar beni geriyor bugünümü mahkûm ediyor