Siadal na lawce z browarem o 12-nastej.
Ona czesto chodzila tamtym parkiem.
Ten jeden moment patrzyli sobie w oczy, lecz to wszystko z niknelo bu-hej nocy.

Mina rok, potem dwa i kolejny.
Chlopak wciagal kreski, czul sie nie potrzebny.
Kazdy smutek zapijal zimna wodka.

A milosc dla niego byla wielka zguba.
Ona jak zwykle, chodzila starym parkiem.
Az pewnego dnia spotkala go przypadkiem.

Piekne oczy blyszczaly jak gwiazdy.
Poczul w sercu, ze nie chcialby jej stracic.
Olali szkole, widzieli tylko siebie i nie bylo tutaj swiata ktory chcialby ich rozdzielic.

Wszystko dobrze, do pewnego momentu, do momentu w ktorym odeszla bez slow.

I czym byly tamte dni, ktore zostawily nam tylko lzy.

Wspolne fotografie, spal je, juz nie pozwol by wracaly wspomnienia.
Dzis juz, nie chce pic, juz nie chce zyc.
Bo bez ciebie, nawet nie wiem jak.

Juz mam dosyc, ciebie i twoich klamstw.
Przykro mi ale, przepadl nasz czas.


Wiem ze specjalnie to, ja to nie obchodzi.
Ale na pewne bole nie pomoze nawet Vicodin.
Bo, mowila ze nawet smierc ich nie rozlaczy.

To czym byla przy niej smierc, ktora potrafila to skończyc.
Dzwonila, probowala ubrac swe slowa.
Ale szybko sie lamaly jak ten makaron z zupek Vifona.

I niepewnosc dawala mu tylko nadzieje.
Myslal ze zaraz sklamie mowiac ze "nie uwierze."
I ta nadzieja, tak.. byl naiwny.

Dlatego na sercu juz byly tylko same blizny.
Alkohol nie goil bolu, tylko powiekszal rane.
Bo nie potrafil przestac myslec o swoim kochanie.

Ale mijaly tygodnie i byla przerwa.
Krew cieknela z serca i nie chciala przestac.
Ale u niej zajebiscie, juz nie pamieta.

Wiec niech juz przestanie udawac i spali stare zdjecia.

I czym byly tamte dni, ktore zostawily nam tylko lzy.

Wspolne fotografie, spal je, juz nie pozwol by wracaly wspomnienia.
Dzis juz, nie chce pic, juz nie chce zyc.
Bo bez ciebie, nawet nie wiem jak.

Juz mam dosyc, ciebie i twoich klamstw.
Przykro mi ale, przepadl nasz czas.