jak dawniej dym dziś błądzę po dolinach
gdzie wieczny ogień krzyż ugasił krwią
unosi się gęstniejąc po świątyń ruinach

i dławi gardła co go wrogiem zwą

a dusza leci, dusza leci i tonie

gdy z burzą wieków głos się odzywa
na nocnym niebie i błyskawic łonie
chwalebnej pieśni ton z piersi się wyrywa:


czyją sławę niesie
dalej ta pieśń i nie przestała

głosić swą nutą po lesie
słowiańska to jest chwała!


los mnie już żaden nie może zatrworzyć
jasną do końca mam wybitą drogę
ta droga moja żyć cierpieć i tworzyć

to wszystko czynię, a więcej nie mogę