Bugün 22 ekim daha sakinim.
ve uzaklaş hayatımdan ellerini çekip.
aynaya baktığımda değişen beni gördüğümde huzursuzluk belirgin.

doğum günümde delirdim.
bi çok dostum hayatımdan yavaş yavaş silindi.
korkunun içinde kaybolan ritimler değişir.

ve ilk okulda yaşadığım senaryolar değişti.
20 yaşını gördüğümde bende değiştim.
belki mutlu oldum zamanında gereksiz.

belki üzüntülerimi toplasam dünyaya erişir.
hayallerim sade kendi ütopyamda gelişti.
sana birşeyler hatırlatır belki 22 ekim.

15 yaşındayken hayat fazlasıyla güzeldi.
iş hayatı başlayınca bütün düzen düzensiz.
ilk aşkımı kaybettiğim yıllarımı özendim.

miğdemdeki ağrılarla tanıştığımda öğrendim hayatı.
doktor dedi ; yaşamak için kalmamıştı zamanın.
hiç bir zaman olmadı o hayatım.

studyom olmasaydı kardeşlerim olmazdı.
ve bazen yaşadığım tek sıkıntım paraydı.
değişen bişeyler var , değişmeyen bi ben kaldım.

İstanbul'u terketmeme yaklaşık altı ay kaldı.
hayat bir perde oldu , bu gözlerimin yansıması.
unuttum herşeyi , zamanla yerine bi sayfa açtım.

bugün doğdum ölüme doğru koştum uzaklaştım.
burda herşey sen gibiydi , gözlerim yine kanla kaplı.
anla ! aklım yerindeydi eksik olan bi sen vardın.

yanlışlarım tek bi doğru ekseninde yaşlanırdı.
intiharın eşiğinden döndüğüm günlerde vardı.
lütfen mutlu olmak yerine ölüceğimi hatırlatın.

farkındayım , acımasız bir katil oldu bilinçaltım.
seni mutlu etmeliydi şizofrenik satırlarım.
en yakın arkadaşım aynadaki yansımamdı.

bileklerimi kestiğimde beni anlayan bir ben vardı.
genelde kaybediyorum iyi niyetten anladınmı ?
küçükken karanlıktan korktuğumda susardım.

umrunuzda değilim
şimdi karanlığımı aydınlatın.
estiğinde rüzgar ipek saçlarını hatırlatır.

şuan ayrı portrelerde yaşlanan insanlarız.
nefes almak zorlaşırken tam 2 verse'yi tamamladım...